متــاخلاق (مدیران تحول آفرین خلاق) | یادگیری بهتر، زندگی شادتر، موفقیت بیشتر
اعتماد به نفس
بسیاری از انسان ها در تمام زندگی از کمبودی رنج می برند و تلاش می کنند آن را با موفقیت های مادی پوشش دهند. این درد درونی همان «اعتماد به نفس» است. اعتماد به نفسی که از آن نام بردیم، تنها به معنای اطمینان به توانایی های شخصی و تکرار جمله های مثبت نیست. بلکه اعتقاد به این امر است که « ما در هر حالتی، قابل قبول و دوست داشتنی هستیم». اگرچه عده ای معتقدند که اعتماد به نفس از دوران کودکی شکل می گیرد، اما خبر خوش آن است که هر فردی در هر سنی این توانایی را دارد که احساس های نادرست نسبت به خودش را تغییر دهد.
اعتماد به نفس یعنی نسبت به خودمان نگرش مثبت داشته باشیم. رفتار انسان بیشتر از آنکه متاثر از واقعیت باشد، تحت تاثیر باورهای اوست. مهم نیست چه بودیم و الان چقدر قدرت و توان داریم، اگر خودمان را باور نداشته باشیم نمی توانیم از توانایی های خودمان استفاده کنیم. از سرکوفت زدن و شماتت خود دست برداریم. اینکه خود را موجودی حقیر و بی اختیار بدانیم که قادر به ساختن زندگی ایده آل نیست، زندگیمان را نابود خواهد کرد.
در دانشگاه MIT مطالعاتی انجام شده که طی آن فهمیدند: اگر شما به خودتان فقط یک بار بگویید:
☆قدرت نفوذ کلام ما برای خودمان، ۱۷ مرتبه از قدرت کلام دیگران نسبت به ما قوی تر است. پس، مثبت فکر کنیم! آهسته صحبت کردن با خود تاثیر زیادی بر روی گوینده آن دارد. بنابراین، مواظب حرف دهانمان باشیم!
یک راهکار مفید برای افزایش اعتماد به نفس، به خصوص زمانی که احساس می کنیم در حال از دست دادن اعتماد به نفس خود هستیم، یادآوری لحظه هایی است که احساس خوبی نسبت به خود داشته ایم. سعی کنیم کمبود اعتماد به نفس خودمان را به صورت ریشه ای و از درون خود درمان کنیم. گاهاً زمانی که اعتماد به نفسمان کمرنگ می شود، چشممان به دهان دیگران است تا با تشویق خود به ما امید بدهند. اما باید بدانیم که:
گاهی اوقات برای داشتن حس بهتر نسبت به خودمان، شروع می کنیم به انتقاد از دیگران، انگار که در حال جنگ با آن ها هستیم. در واقع می خواهیم ضعف خودمان را در پشت پرده ضعف های دیگران پنهان کنیم. این کار فقط خودمان را از پا می اندازد و قلبمان را پر از تلخی می کند. “مواظب باشیم قلبمان آلوده نشود.” گاهی هم ممکن است برای خلاص شدن از شر احساس شرمندگی، دیگران را سرزنش کنیم. در حالیکه نمی دانیم با این کار، شرمندگی دوباره در وجود خودمان رشد می کند.
☆اعتماد به نفس ما در دوران کودکی و نوجوانی شکل می گیرد. اگر با اعتماد به نفس خدشه دار وارد دوران بزرگسالی شدیم، به این دلیل است که یا پیام های نادرستی درباره خود دریافت کرده ایم و یا به اندازه کافی ارزش خود را درک نکرده ایم.
